Professionele Nabijheid

Bij mijn boekpresentatie werd ik verwelkomd met een omhelzing — van een jongere. Geen woorden, geen uitleg. Alleen die ene omhelzing. En die vertelde mij alles.

Zijn blik staat op mijn netvlies gegrift: warm, krachtig, geraakt.

“Ik zie jou. Jij zag mij. En we hebben dit samen gedaan.”

Professionele nabijheid: mens tot mens

Ik weet waar hij vandaan komt. Ik weet hoeveel stappen hij heeft gezet.

En in dat moment voelde ik het glashelder: Ik ben geen hulpverlener, ik ben een hoopverlener.

Iemand die, samen met hem, weer een stip op zijn horizon heeft gezet.

Wat nabijheid echt betekent

Voor mij is dit professionele nabijheid. Je loopt een stukje mee met iemand. Niet om te redden, maar om er te zijn. Met zachtheid. Met empathie. Met respect.

Je voelt aan wat de ander nodig heeft — soms nog voordat hij het zelf kan verwoorden.

🔹 Je bent er op de momenten die ertoe doen.

🔹 Je biedt ruimte, ook voor stilte.

🔹 Je houdt vol, ook als het ingewikkeld wordt.

Maar ook:

🔹 Je bewaakt je grens. Want nabij zijn betekent niet dat je alles overneemt. Het betekent er zijn, zó dat de ander het zelf weer kan.

Empathisch én stevig. Liefdevol én helder.

Geen trucje. Een keuze.

Professionele nabijheid is geen vaardigheid uit een boekje. Het is een houding. Een keuze om mens te zijn. En die menselijkheid in te zetten als kracht.

Hoop geven, zonder het over te nemen

De omhelzing van die jongere bevestigde alles waar ik voor sta. Niet begeleiden vanuit regels, maar vanuit relatie. Vanuit verbinding. Vanuit het geloof in de ander.

Dat is waar mijn boek over gaat. Dat is waar jongerenwerk over gaat.

Samen bouwen. Samen geloven. Samen hoop houden.